გულჩათხრობილი მივყვებოდი სტამბულის ქუჩებს და დარდად მაწვა ულმობელი ბედის ღალატი, ვნახე ტილოდან რომ მიმზერდა თვალცრემლიანი ცოცხალი ქალი, თუმც ვიღაცის ხელით ნახატი.
გულს ელდად ეცა მისი სახე მშვენებით სავსე, საუცხოოდ რომ იფარავდა მხრებს დალალებით, ჭრელ სავარძელში თვალწარმტაცი იჯდა ქალი და მხრებში მოხრილი სიამაყე ეპყრა თვალებით.
თვალგაშტერებით ვკითხე მხატვარს ქალის სახელი, გულს ჩაეკონა უნებურად ფიქრები ჩუმი, მან კი გულცივი ირონიით გამიღიმა და ამაყი ტონით მიპასუხა – გურჯი ხანუმი.
კვლავ სევდიანი მივუყვები სტამბულის ქუჩებს და მხრებს მიმძიმებს ულმობელი დარდის მანტია, ისევ ვხედავ, რომ ჭრელად მორთულ გაშლილ ტილოზე თვალცრემლიანი, მშვენიერი გურჯი ხატია.
თარიღი: ორშაბათი, 12.07.2010, 4:22:08 AM | შეტყობინება # 19
Admin
ჯგუფი: ადმინისტრატორი
შეტყობინებები: 212
სტატუსი: გასულია
კაკტუსი (მჩხვლეტავი რეალობა)
დილით, ქუჩაში ერთ-ერთ ცნობილ ხელოვანს შევხვდი. საკმაოდ განთქმულს ფრაზებით და გვარიშვილობით. თუმც ისე შეყვა უსასრულო თვითგანდიდებას, რომ გამაოცა არნახული ვირიშვილობით.
მითხრა რომ მისი პოეზია გაცდა ჩარჩოებს და მე შემრცხვა, რომ ამ ლექსთამწერს პოეტად ვთვლიდი. მწყრალად ვკითხე თუ სად ხედავდა საზღვარს და ჩარჩოს ეს უსინათლო და რითმებით მოვაჭრე ფლიდი!
ხშირად მსმენია აღვირახსნილ პოეზიაზეც, ალბათ "მერანსაც" მოუძებნეს ლაგამი შავი. იქნებ გახედნეს სანაქებო "ლურჯა ცხენებიც", ვაი ძვირფასო პოეტებო მოგვეჭრა თავი!
მათ ვინც უწოდეს პოეზიას აღვირახსნილი, ვაი მათ ვისაც სურთ გახედნონ შემოქმედება! ვინც დაეძებენ ხელოვანის სულში ჩარჩოებს, ფურთხის ფასია თითოეულთა ფუჭი ქმედება!
თარიღი: ორშაბათი, 12.07.2010, 4:25:16 AM | შეტყობინება # 21
Admin
ჯგუფი: ადმინისტრატორი
შეტყობინებები: 212
სტატუსი: გასულია
ფიქრების კიდობანი
ვაგებ კიდობანს, როგორც ნოე წარღვნის წინა ჟამს. კედლებს ვუმაგრებ რეალურით მე იმედებით, შიგ ჩავსხამ ფიქრებს არ წალეკოს ცხოვრების ტალღამ, ვემშვიდობები კვლავ შეხვედრის დაიმედებით.
მე შიგ არ შევალ, მინდა დავხვდე ცოდვათა ცუნამს! წინ გადავუდგე მოზვავებულს გადასაყლაპად, როს გაჩერდება კიდობანი მთლად დაქანცული, ჩემი ფიქრები გზააბნეულს დამხვდნენ კელაპტრად!
თარიღი: ორშაბათი, 12.07.2010, 4:31:33 AM | შეტყობინება # 22
Admin
ჯგუფი: ადმინისტრატორი
შეტყობინებები: 212
სტატუსი: გასულია
თენდება
თენდება, მაგრამ ლამპიონი ისევ ანთია და მეტეხიდან გადავყურებ ზღვისფერ განთიადს. იკითხავ ალბათ: ნეტავ ღამე სად გაათია? შენ კი ჯერ გძინავს, ჯერ ხომ დილის რვა საათია.
ლამპიონები მაგონებენ იმ ლამაზ კალებს, როცა ვიხსენებ, მეტირება და მაკანკალებს, ეს ვარსკვლავები, ო, როგორ გავს შენს ცისფერ თვალებს, ეს ღრუბლები კი სიყვარულით დამსხვრეულ ნალებს.
გახსოვს? იმ დილით შენს თმებს თოვლის ფიფქი ფარავდა, მზე კი ვარდისფერ ყოჩივარდებს თოვლზე ხატავდა. ამ ღამით მტკვარი ამღვრეული ჩემს ფიქრს მართავდა, ორი კოლოფი სიგარეტიც უკვე გათავდა.
თარიღი: ორშაბათი, 12.07.2010, 5:15:22 AM | შეტყობინება # 24
Admin
ჯგუფი: ადმინისტრატორი
შეტყობინებები: 212
სტატუსი: გასულია
საწუთრო
ანთია ცეცხლი და მის გარშემო მიზიდულობით ტრიალებს ბურთი მრავალი. გამოირჩევა მათგან ერთი - მცირე და მოლურჯო. ამბობენ, რომ შიგნით ქვიშა ყრია, გარშემო წყალიაო. აი იმ ქვიშაზე ბოდიალობს თურმე ჭიანჭველა მრავალი, რომელთა შორის არიან ძლიერნი და უძლურნი, მშიერნი და მაძღარნი, რომლებიც აღარ ენდობიან თურმე ერთმანეთს. მშიერნი ემორჩილებიან ძლიერთ, და ორივე ერთად ემორჩილება ურო დიდ, მშიერთა და ძლიერთა შტოს. იქ მოზუზუნე ჰაერში ისმის მხოლოთ ერთი ხმა: - შეჭამე, მოკალი, მე ვიყო კარგად... ყველა მოელის ვიღაცას და არ იციან ვის. ყოველდღე მთავრდება ერთი და იწყება ახალი სიმღერა. მთავრდება წუთი და სოფელიც ეჩვევა ყველაფერს შეუჩვეველი მორჩილებით და გრძელდება ასე.
თარიღი: ოთხშაბათი, 14.07.2010, 0:24:33 AM | შეტყობინება # 25
Admin
ჯგუფი: ადმინისტრატორი
შეტყობინებები: 212
სტატუსი: გასულია
* * *
იფეთქა მუზამ და სიტყვები გადმოწვა ლავად, ღამის ნისლებში კვლავ დავლანდე ლექსის ზმანება, კვლავ ვგრძნობ უსაზღვროდ მონატრებულ რითმების სურნელს, ყურში კვლავ მესმის ამ ლექსების ტკბილხმოვანება...
შეიჭრა ჩემში სხივი თბილი, ერთი ასიდან და მომეძალა უჩვეულო წყურვილი ლექსის, მეც მივეძალე წერას, როგორც ღვინოს თასიდან, რასაც ვწერ, თითოეული სიტყვა გულიდან მესმის.
